Dr. Muhammed El-Hindî, El Cezire için kaleme aldığı "Gazze Düğümü" yazısıyla, direnişin geçmişten bugüne süren mücadelesine dikkat çekti.

El Hindî'nin yazısının tamamı şöyle:

Gazze Şeridi, Filistin'in güneyinde Doğu Akdeniz'de 365 kilometrekare yüzölçümüne sahip dar bir şerittir ve Filistin yüzölçümünün yüzde 1,33'ünü temsil etmektedir.

Yaklaşık 41 kilometre uzunluğunda ve 6 ila 12 kilometre genişliğindedir, yaklaşık 2,4 milyon Filistinli yaşamaktadır ve 1948'den beri Mısır yönetimi altındadır.

Mısır 1967 savaşında burayı kaybetmiş, 1994'te Oslo Anlaşmaları uyarınca Filistin Yönetimi'nin gelişine kadar siyonist askeri yönetim altında kalmış, ardından 2007'deki kararlı operasyonun ardından HAMAS yönetimine devredilmiş ve o zamandan beri boğucu bir siyonist kara, deniz ve hava ablukasına maruz kalmıştır.

İşgalcilere karşı koyma

Gazze, tarih boyunca bölgedeki işgalcilere karşı direnişin önemli bir parçası olmuş, onları atlatmış ve direnmiş, tüneller kazmış ve açgözlü insanlara karşı başkaldırmıştır.

Kendisini tahrip eden Haçlılara karşı direnmiş, Napolyon'un Levant'a yönelik seferini püskürtmüş ve I. Dünya Savaşı'nda İngiliz işgaline karşı Osmanlılarla birlikte 7 aydan fazla savaşmıştır, ta ki İngiliz General Allenby Ekim 1917'de ağır kayıplar verdikten sonra Gazze’ye girebilmiştir.

Filistin, 1920'den 1948'de "israil devletinin" ilanına kadar İngiliz mandasına karşı yiğitçe direndi.

Yaklaşık 80 bin kişinin yaşadığı Gazze Şeridi, 1948 Nekbe'nin ardından Filistin'in güneyindeki köy, kasaba ve şehirlerden yaklaşık 200 bin mülteciyi kabul etmiş ve bu mülteciler Şerid'in dört bir yanındaki sekiz Filistin mülteci kampına yerleşmiştir; öyle ki bugün onların çocukları ve torunlarının sayısı Gazze Şeridi nüfusunun yaklaşık dörtte üçünü oluşturmaktadır.

Gazze Şeridi'ne mülteci akınının yoğunluğu, bir tarafta demografi, diğer tarafta direniş ile temsil edilen Gazze mücadelesinin tohumlarını ekti.

Erken ve sürdürülebilir bir şekilde ortaya çıkacak olan bu süreç, işgalcinin Filistinli mültecilerin geri dönüşünü engellemek ve geri dönüş hakkını sona erdirmek amacıyla Sina'da yerleşim projeleri önererek erkenden başlattığı ve durmayan suç ve komplolara rağmen bugüne kadar çözemediği bir düğümü temsil edecektir.

1953 yılında Gazze Şeridi'nden 12 bin mülteci aileyi Sina'nın kuzeybatısındaki araziye yerleştirme projesi önerildi, ABD'nin baskısıyla proje onaylandı ve ABD yönetimi 30 milyon dolar tahsis etti.

1967 saldırısından sonra Siyonist Bakan Yigal Allon Gazze'deki mültecilerin Mısır'ın El-Ariş bölgesine yerleştirilmesi için bir proje önerdi ve ardından Şaron yine Gazze'den Sina'ya 12 bin ailenin yerleştirilmesini teklif etti.

İşgal ordusunun güney bölgesi komutanı Şaron, 1971'de silahlı direnişi (kurtuluş güçlerini) tasfiye etmeye girişti ve işgal ordusunun gerillaları takip edebilmesi için kampların sokaklarını genişletmek ve evleri yıkmak amacıyla Şati ve Cebaliye kamplarından 12 bin mülteciyi yerinden etme projesini uygulamaya koydu. Bu yerinden etme planı Şati kampının doğusundaki Şeyh Rıdvan ve Cebaliye kampının doğusundaki Beyt Lahiya projeleriyle devam etti.

Fedailer Merkezi

1948 Nekbe'den sonra Gazze Şeridi'nde direniş erken patlak verdi ve 1950'lerin başında fedailer Gazze'den işgal altındaki topraklardaki köylere sızarak siyonist tesislere sabotaj eylemleri düzenleyerek yerleşimcilerin çiftliklerini yağmaladı.

Şaron liderliğindeki siyonistler, yaklaşık 50 kişinin şehit olduğu Bureyc katliamıyla karşılık verdi.

Gazze, 1953'te Sina'da yeniden iskân projesine karşı ayaklandı ve Mustafa Hafız Taburu kurularak siyonist oluşumuna karşı cesur operasyonlar gerçekleştirdi.

1956'daki 275 şehidin verildiği Han Yunus katliamı ve 100'den fazla şehidin verildiği Refah katliamı saldırılarından sonra Gazze, Fedailer için bir “arı kovanı” gibi merkez haline geldi.

1956 saldırısının sona ermesinden sonra, Müslüman Kardeşler'den Komünistlere kadar her eğilimden Gazzelinin dahil olduğu Fedai grupları kuruldu ve bunlardan bazıları daha sonra El Fetih hareketinin liderleri oldu: Yaser Arafat, Halil El Vezir, Salah Halef, Fethi El Belavi ve diğerleri.

Daha sonra Kahire'de Filistin Kurtuluş Ordusu'nun “Ayn Calut ” güçleri kuruldu ve üyelerinin çoğu Gazze Şeridi'ndendi.

1967'de Gazze Şeridi'nin işgalinden hemen sonra, Filistin Kurtuluş Ordusu'nun kalıntılarından gizli birimler oluşturulmaya başlandı. Ziyad el-Hüseyni (1943-1971), Gazze Şeridi boyunca cesur ve güçlü eylemler gerçekleştiren “Kurtuluş Güçleri” birimlerini yeniden oluşturdu. Gazze Che Guevara'sı “Muhammed el Esved” ek olarak, Fetih hareketinden “Refik el Salimi" de ajanları halka açık ortamlarda tasfiye etti.

1967'de Gazze Şeridi'nin işgalinin hemen ardından, Filistin Kurtuluş Ordusu'nun kalan üyelerinin katılımıyla gizli yapılanmalar oluşmaya başladı. (1943-1971) yılları arasında yaşamış olan Ziyad el-Hüseyni, "Kurtuluş Güçleri" hücrelerini yeniden organize etti ve bu güçler, Gazze Şeridi genelinde cesur ve etkili eylemler gerçekleştirdi. Ayrıca, Gazze Che Guevara'sı olarak bilinen "Muhammed el-Esved" ve Fetih Hareketi'nden "Refik el-Salimi" gibi isimler de ortaya çıktı; El-Salimi, işbirlikçileri kamuoyunun önünde infaz etmesiyle tanındı.

Fedai operasyonları Gazze Şeridi'ndeki şehirlerde kamplarda o kadar yayıldı ki Şaron'a atfedilen bir söz dillere dolandı: “Gazze Şeridi'ni gündüz biz, gece ise Fedailer kontrol ediyor.”

FKÖ güçlerinin 1982 saldırısından sonra Beyrut'tan ayrılmasının ardından Gazze ulusal mücadelenin üssü olarak yeniden ön plana çıktı. İşgal ordusunun Gazze'de her türlü silahı elinde tutması nedeniyle Gazze ile israil arasındaki açık sınır planını engellemek için Gazze'deki İslami Cihad hareketi üyeleri tarafından “Bıçak Devrimi” oluşturuldu.

Geniş çaplı halk mücadelesi

Bu operasyonlar ve ateşledikleri direniş ruhu, Mayıs 1987'de altı İslami Cihad savaşçısının Gazze Merkez Hapishanesi'nden kaçmasıyla yeni bir ivme kazandı.

İşgal askerlerine karşı cesur operasyonlar düzenlediler ve 6 Ekim 1987'de Şucaiye bölgesinde işgal kuvvetleriyle girdikleri silahlı çatışmada şehit düşerek Birinci İntifadanın (1987-1993) Gazze Şeridi'nden doğmasına zemin hazırladılar.

Birinci İntifada, Gazze Şeridi'nden Batı Şeria'ya taşınması ve Diasporanın desteğiyle 1948'den bu yana işgalci ve işgal güçleriyle yaşanan en büyük halk çatışması olarak kabul edilebilir, yeni oyuncuların katılımıyla Filistin mücadele sahnesini değiştirmiştir: “İslami Cihad” ve İntifadanın başlangıcında kurulan Hamas. Direniş aynı zamanda güç dengesini düzeltmek ve karşılıklı caydırıcılık sağlamak için başta ‘İstişhadi operasyonlar’ olmak üzere yeni savaş yöntemleri geliştirerek yenilikler yaptı. Buna ek olarak, siyasi ve taktiksel söylem milliyetçi ya da sol enternasyonalist boyutla sınırlı kaldıktan sonra dini bir karakter kazandı.

İşgal ve Başbakanı Yitzhak Rabin, İntifada'yı durdurmak için “kemik kırma” politikasında başarısız olduktan sonra, kendisine atfedilen meşhur sözü söyledi: “Umarım uyandığımızda Gazze'nin denizde boğulduğunu görürüz.” Rabin 180 derece dönerek FKÖ ile pazarlığa oturdu ve Filistin halkının direnişini kırmak ve onları tüm güç kartlarından mahrum bırakmak amacıyla Oslo Anlaşmasını imzaladı.

Ölüler mantığı halkımız için geçerli olmadığından, direniş silahlı operasyonlar, özellikle de Ocak 1995'te iki İslami Cihat üyesi (Salih Şakir ve Enver Sukkar) tarafından gerçekleştirilen ve 48'den bu yana işgal askerlerine yönelik en önemli operasyon olarak kabul edilen Beyt Lid çifte İstişhad operasyonu gibi işgalcinin kafasını karıştıran operasyonları gerçekleştirmeye devam etti.

Oslo Anlaşması'ndan beş yıl sonra, Yaser Arafat'ın Camp David II müzakerelerinde Oslo yanılsamasını keşfetmesinin ardından, Filistin halkı 2000 İntifadası'nda doğal bağlamına geri döndü. 2000 İntifadası bağlamında, Gazze'deki direniş gelişti. İslami Cihad ve Hamas, ilki şehit (Nabil El-Arair) tarafından gerçekleştirilen İslami Cihad operasyonu olmak üzere, varlık içinde cesur operasyonlarda şehitler gönderdi.

Gazze Şeridi'nin yüzölçümünün yaklaşık yüzde 45'ini kontrol eden ve 15 bin asker tarafından korunan yaklaşık 7 bin 500 siyonist yerleşimcinin yaşadığı yerleşimlere yönelik art arda düzenlenen operasyonlar, işgalciyi 2005 yılında, Ariel Şaron'un (yerleşimlerin babası) başbakan olduğu dönemde, güçlerini Gazze Şeridi'nden çekmeye ve yerleşim yerlerini sökmeye zorlamış, partisinin (Likud) bölünmesini ve Kadima adında yeni bir parti kurmayı riske atmış, Gazze'yi karada, denizde ve havada işgal güçleri tarafından kontrol edilen büyük bir hapishaneye dönüştürmüş ve direnmeye devam etmesi halinde yok etmekle tehdit etmiştir.

Direnişin kalesi

HAMAS 2006'da parlamento seçimlerine katıldı ve kazandı, ardından Haziran 2007'de israilin kuşatması altında olan Gazze Şeridi'nin kontrolünü ele geçirdi.

O zamandan bu yana HAMAS yönetimindeki Gazze Şeridi HAMAS, İslami Cihad ve genel olarak direniş gruplarının ideolojik seferberliğe paralel olarak el yapımı roketler ve füzeler, anti-tank sistemleri ve tüneller geliştirmesiyle bir direniş kalesi haline geldi.

Kendisini ulusal meselelerden soyutlama girişimlerine direnen ve Kudüs ile El Aksa'yı ayrı tutma politikasına karşı koyan Gazze Şeridi, son on buçuk yılda büyük bir siyonist şiddete maruz kalmış, İsrail birbirini izleyen yıkıcı savaşlarda Gazze Şeridi'ne saldırmıştır: 2008/2009, 2012, 2014, 2019, 2021, 2022. Direniş grupları sağlam bir halk desteğine dayanarak ustalıkla bu saldırılara direndi.

Gazze'nin kuşatmaya karşı isyanı ve tekrarlanan savaşların Gazze'yi kontrol altına almadaki başarısızlığı neticesinde “geri dönüş yürüyüşleri” patlak verdi ve işgalci “kuşatma ve ateşkes” oyununu oynadı.

Gazze Şeridi'ndeki direniş makul imkânlara kavuşur kavuşmaz “Kudüs'ün Kılıcı” operasyonu ile işgalin karşısına çıktı. Direniş ilk kez inisiyatif alarak işgal altındaki Kudüs'ü, halkını ve kutsal mekânlarını savunmak için işgal edilmiş toprakları bombalayarak işgale büyük bir meydan okudu, tehditlerini bertaraf etti ve bölgedeki Kudüs ve El Aksa hakkındaki boş açıklamaları ve kınamaları çöp kutusuna attı.

İsrailin saldırganlığını ve suçlarını sürdürmesi ve Amerika'nın Filistin halkını ve asgari haklarını inkâr etme politikasını sürdürmesi, Filistin davasını tasfiye etmekte ısrar etmesi ve her türlü çözüme meydan okuyan bir ikilem olarak ortaya çıkan Gazze'yi kuşatması halinde “Kudüs Kılıcı” Harekâtı “Aksa Tufan’ının” bir başlangıcı olabileceği gerçeğine dünyada veya bölgede hiç kimse dikkat etmedi. (İLKHA)