İnsanlar konuşarak anlaşır. Derdimizi, niyetimizi, öğrenmek istediklerimizi kelimelere dökeriz. Söylediklerimiz muhakkak ki bizim için çok önemlidir. Muhatabımızın söylediklerimizi dinlememesi veya sözümüzü sık sık keserek müdahale etmesi bizde nasıl bir etki bırakır? “Konuşurken sözümün kesilmesinden hiç hazzetmem” dediğinizi duyar gibiyim. Hiç kimsenin hoşlanmadığından eminim. O zaman neden bize yapılmasını istemediğimizi biz bir başkasına yapıyoruz. Gelin bizimle en son konuşan kişiye nasıl davrandığımızı sorgulayalım;

• Karşımızdaki konuşurken onunla göz temasında (hemcinsimizle konuşurken tabii ki-aksi takdirde bakışların kaçırılması gerekir) bulunduk mu?

• Ara sıra konuşmasını tasdikleyen mimikler, sesler çıktı mı bizden?

• Anlattığı konuyu bilmemize rağmen bilmiyormuş gibi büyük bir istek ve merakla dinlediysek doğru olanı yapmışızdır. Hem “Konuşanı dinlemek muhatabına bir ikramdır” der alimler.

• Yoksa daha konuya başlarken sözünü kesip anlatacaklarını bildiğinizi mi söylediniz? Hatta daha fazlasını anlatıp muhatabın aklını karıştırdınız, ne söyleyeceğini şaşırmasına sebep mi oldunuz?

• Ya da “Bu duyduğum yüzüncü baskı” diyerek daha da rencide mi ettiniz? Siz söyleneni daha önce duymuş olabilirsiniz ama anlatıcı yeni duymuş olabilir; onun anlatma şevkini kırarak toplum içinde zor duruma sokmak bize ne kazandıracak?

İnsan kendini göstermeye meyillidir. Bildiğini ortaya koyunca değer kazanacağına inanır. Halbuki bu, toplumda hafiflik, edep eksikliği, göze batma olarak değerlendirilir ve insana değer kaybettirir. İbrahim İbn Cüneyd’in söylediğine göre, büyük bir zat oğluna şöyle der; “ Güzel konuşmayı öğrendiğin gibi, güzel dinlemeyi de öğren. Güzel dinleme; *konuşan kişi sözü sana bırakana dek ona fırsat tanıyarak, * ona yönelerek, *kendisine bakarak ve *mevzuu bilsen bile sözüne karışmayarak dinlemendir.” Gayretimiz insanları kazanma yönünde olmalıdır. Aksi takdirde hiç önemsemediğimiz konularda Allah katında kaybedenlerden oluruz MaazAllah…