Yazımızın sonunda birlikte karar vereceğiz bu sorunun cevabına.

Hz. Süleyman kıssasındaki cüssesine bakmaksızın ateşe su taşıyan karıncayı hepimiz biliriz. Karıncanın boyu ne ola ki bir de o minicik ağzıyla ateşe su taşıya da onu söndüre. 

Ama karınca cesur. 

Bir o kadar da kararlı.

Ateşi söndüreceğine emin mi? 

Söndürmeyeceğine emin. Nitekim kendisini bu konuda uyarana; 

-“Biliyorum söndüremeyeceğimi. Maksat safım belli olsun,” diyor ya hani.

Ve büyük bir cesaretle yaklaştığı ateşten geri gelmiyor.

Bunun yanı sıra kıssa bu ya, karganın (değişik hayvanlardan bahsedilir bu konuda) da gagasında  incecik çöpler, dallar taşıyıp ateşi harladığından söz edilir. 

O da safını seçmiştir.

O da geri dönmez. İkisi de doğru bildikleri yolda can vermişlerdir.

Şimdi gelelim bizim zamanımıza. Bu zamanın gözü dönmüş nemrutları da ateşe verir içinde binlerce yüzbinlerce canlının yaşadığı ormanları.

Sırtında evi yanmış kaplumbağalar, henüz yumurtadan çıkmamış yavrularını terk etmeyerek kömüre dönmüş kuşlar, patileri yanmış kediler-köpekler ve ateşin harıyla çatlayarak ölmüş inekler…

Yetmez nemrutların kinini söndürmeye. Daha fazla çalı- çırpı atmaktır niyetleri, karga misali. 

Ateşe su taşıyan tazecik gençler de nasibini alır karınca gibi. Ellerinde taşıyabildikleri kadarıyla , bu sefer su şişeleriyle, ateşi söndürmeye gidenlerin hararetini almaktır niyetleri. Kaderi karınca gibi gelen de göstermiştir kimden yana olduğunu.

Karıncaların sayısı ne kadar çoksa kargalar da çirkin sesleriyle yangını harlayacak çer-çöp getirirler yangın yerine. Kimi özel arabasıyla gelir, kimi telefon ve kaskıyla yangına kem söz ve ateş taşır.

Kimi iğrenç nefesiyle hohlar ateşi, kimi ekran başındaki mancınıkvari klavyesinden fırlatır taa ateşin ortasına. 

Tüm bu olan biteni BİR izleyenin, kaydedenin olduğunu unuturuz çoğu zaman. Gerek gafletten gerekse üzüntüden. 

Şimdi cevap verelim başlığımıza. 

Evet kesinlikle.